Moulin Blues dag 2 Ospel (NL) (05-05-2018) reporter & photo credits: Lola & Paul J. (NL+F) info organisation: Moulin Blues © Rootsville 2018

We beginnen aan deze tweede dag van de 33ste editie van de Moulin Blues Ospel, een dag er zeer goed uitizet met 14 bands afkomstig van verschillende contreien maar alle 14 van één grote familie, die van de blues.

The Ragtime Rumors op het podium en ze dompelen ons direct onder in de moerassige bayou. Met hun naam suggereren ze ragtime van swing naar hillbillie. Tom 'Howlin Stone' Janssen voelt zich goed met zijn rag 'n roll, hij werd vorig jaar al beloond met de "Dutch Blues Chalenge". Vriend van Django, vind je het leuk? Ik zeker !!! Met de Electrophonics gaat het naar het Moulin Blues-Café en ik hoop dat ze een even sterke indruk zullen maken als tijdens hun passage in 2007. En ja, ze zijn hun swinghoppen aan het verslaan, het feest is goed gelanceerd op deze prachtige dag door dit Nederlandse sextet.

Aaron Keylock is amper 19 maar heeft al meer dan een decennium in zijn vingers. Hij werd door Joe Bonamassa gestuurd om zijn gitaarspel te verbeteren Wanneer hij 16 jaar oud was maakte hij deel uit van Blackberry Smoke. Zijn "Cut Against the Grain" werd uitgebracht en werkte hij al samen met Cooper, Wilde en Slash. Tevreden om zijn Blues Rock getint met Southern Rock te horen. Na Aaron's podium ontmoeten we elkaar in het café voor twee sets Cornfeds. Deze Denen halen de wortels van hun blues rechtstreeks uit de Mississippi Delta en Country Blues van de jaren '40 en '50. Tot op de dag van vandaag brengen ze een semi-akoestische set en bewijzen ze dat hij hun overwinning op de Blues Challenge in 2016 niet hebben gestolen. Bjerre (zang, mondharmonica, gitaar en banjo), Jostein Burmann (gitaar), Kasper Bjerre (bas) en Jakob Kjaerlund (drums).

Terug naar het grote podium met de langverwachte Corey Dennison Band, ik zag deze band eind 2017 in Brugge. Deze band zijn vaste klanten in de 'Kingston Mines of Chicag'o met Corey op gitaar en zang, Gerry Hundt gitaar / harmo, Joel Baer drums en Aaron Whittier op basse . Corey werd in zijn jeugd erg beïnvloed door de twee Albert's (King en Collins) en laat meteen horen dat hij weet hoe het moet met zijn kolkende een stevige Chicago blues, dit getint met momenten van van soul en funk. Ze brengen werk uit hun nieuwste album "Night After Night", met nummers als "Are You Serious" en "Down In Virginia". Corey en band vallen goed in de smaak hier op Moulin Blues. Corey, die problemen heeft gehad met het overvliegen, was pas net op tijd voor het concert aangekomen. Dit weerhoudt hem er om meteen op het publiek in te spelen om zo de zeer hoge kant van het podium te beklimmen.

Terwijl de Cornfeds hun tweede set afwerken in het "Café", keren we terug naar de Southern Rock met Robert Jon & The Wreck. Vertrekkende van een Blackberry Smoke vallen ze op een met een 'bluesy' kant op en laat frontman, de heer Burrison, horen dat luisterde op de oude platen van zijn vader. Ze weten hoe ze van een vrij soulvolle Lynyrd naar een meer vloeiende Alleman moeten gaan, dit met een geweldige instrumentale kwaliteit. We krijgen zuidelijke 'rock' van Amerika in al zijn vormen, dit dankzij deze vijf virtuozen. Jon Burrison (gitaar), begeleid door David Pelusi (bas), Andrew Espantman (drums) Steve Maggiora (keyboards) en Kristopher Butcher (gitaar).

In het café staat Levi Parham op het podium. Op de manier à la Woody Guthrie weet hij ons met zijn Americana te betoveren. Voor mij doet het me denken aan wijlen Jimmy LaFave met folk, country rock, met boeiende en soms rockende wandelingen. Doordat hij zijn vader bij zijn groostste kan rekenen is de blues is ook aanwezig. Afkomstig uit Oklahoma, dus de tweede Okie op Moulin Blues wordt hij beïnvloed door Van Morrison in plaats van door Muddy Waters, maar de spirit zoals ik hierboven al vermelde komt vooral van de helaas veel te vroeg heengenane LaFave.

Op het podium staat hier als volgende de Blues Caravan 2018 van Thomas Ruf en hij maakte dit jaar een serke bezetting met twee bevestigende Bluesmannen als Mike Zito (Royal Southern Brotherhood en de Mike Zito Band) en Bernard Allison, de zoon van de overleden Luther, wiens nieuwste CD "Let It Go" no niet zo lang uit is. Vervolgens ook een zeer mooie jonge dame uit Kroatië, Vanja Sky en zij bracht onlangs haar debuutalbum "Bad Peny" uit. Deze Vanja Sky valt meteen in trek bij de mannelijke aanwezigen, niet alleen voor de 'looks' maar ook door haar gitaarspel. Ze voltooien hun set na het delen van het podium met een sublieme eerbetoon aan de vader van Bernard, de grote en altijd betreurde Luther Allison en spelen respectievelijk "Bad Times Is Coming" (gezongen door Mike) en "Life Is A Bitch" en ten slotte als aflsuiter "Serious".

Terug naar het "Café" voor Paul Benjaman Band rechtstreeks uit Oklahoma en zo krijgen we een derde Okie op dit festival. Een staat die ons veel van zulke geweldige muzikanten gaf zoals, JJ Cale, Leon Russel of W.Guthrie. Dus moet hij zich een plaatsje proberen te bemachtigen tussen die grote namen en dat is niet altijdgemakkelijk. Paul Benjaman brengtons de onmiskenbare Tulsa-sound. Het onmiskenbare geluid van "JJ Cale" met de voor ons de onmiskenbare grooves eigen aan deze sound0. Hij weet ons onmiddellijk te verleiden en ik ben zeker dat achter een wuivend bluesmoeras hij door Cale van hierboven wordt gesteund!

Op het hoofdpodium is er nu Eric Gales. Na een periode van meer dan 20 jaar weet Eric uiteindelijk wat hij ons wil laten horen. En dat is krachtige bluesrock. Hij speelt als zoals Mr Bramhall II, dat wil zeggen, een linkshandige speler die met de omgekeerde gitaar speelt als een rechtshandige speler. Hij geeft met zijn stijl een ingehouden woede weer die hem bij de beste guitarblenders van 2018 plaatst. Hollis Brown staat dan klaar op het podium van het Blues Café. Deze groep, waarvan de twee stichtende leden, Jon Bonilla en Mike Montali elkaar op een campus ontmoetten nemen ons mee terug in de tijd. We zijn in het zorgeloze jaren 70-tig en oworden ndergedompeld in het geluid van de "Allmans". Het album "Ride on the Rain" werd uitgebracht in 2013 toen ze een contract wisten te versieren bij het label "Alive Natural Sound", gevolgd door "Gets Loaded" in 2014 en "3 Shots" in 2015. We genieten van de flower power van destijds nu in 2018.

Kim Wilson heeft vandaag de dag al lang een plaats in de Blues ingenomen en is hier niet als frontman van de "Fabulous Thunderbirds". Na al die jaren blijven we genieten van zijn instinctieve bluesakkoorden op de harmonica. Met Mud Morgenfield bracht hij in 2014 een heel mooi eerbetoon aan Muddy Waters. Hier op Moulin Blies komt hij rechtstreeks uit de States voor een exclusief concert in Europa. Dit met met een aantal grote andere namen zoals Big John Atkinson en Billy Flynn op gitaar. Zijn nieuwste werk is een voorbeeld van de rootsmuziek uit de 50-tiger jaren en een solo album met als titel"Blues and Boogie vol.1" Hij speelt een opmerkelijke "Sweet Little Angel" waar Billy Flynn ons een beroemde solo en geeft Mike Zito een leuke reactie achter de schermen. Dit was uitstekende Chicago Blues!

De Kokomo Kings samen met Harmonica Sam zijn de laatste die de op het 'Café Podium' betreden op deze late maar meest succesvolle Moulin Blue . Deze Zweeds-Deense combinatie gooit ons rechtstreeks in een de boogie. Muziek met met Swamp, Chicago Blues en swingende invloeden doen ze me denken aan wervelende Rock-a-billy. Vergezeld door hun vroegere vriend Sam op de mondharmonica, zijn er velen die onder zoveel slingerende grooves verstenen. Party Time!!!

Helaas zijn we aan het einde gekomen van het festival. Onze ogen en oren verbaasd door zoveel aangename muzikale verscheidenheid. Hier op het hoofdpodium is er onze vriend Nick Moss, die zijn vriend Ledbetter verloor voor nieuwe avonturen met Welch. Moss en Ledbetter zagen we enkele jaren geleden nog samen op Duvel Blues. Nick Moss speelt voor de gelegenheid samen met harmonicaspeler Denis Gruenling. En ook deze combinatie is bijzonder gelslaagd te noemen. Luister maar eens naar hun nieuwste album 'The High Cost Of Low Living' dat dit jaarwerd uitgebracht. Met hun Chicago-blues leveren ze hier een puike prestatie! Nick Moss speelde samen met grote namen zoals Dawkins en Rodgers en koos al vroeg voor een solocarrière. Hij is een geweldige gitarist, geadoreerd door Mr Earl. Maar hier hoor je een laaiend Chicago Blues, met de beklijvende mondharmonica van een levendige Gruenling. Ze brengen nummers als "Tight Grip On Your Leash" en ook "Crazy Mixed Up Baby" en "Ramblin 'On My Mind". Zo komt er ook een einde aan de 'total madness' van dit festival met een afsluitende jam als absolute einde.

Een zeer goede Moulin Blues Ospel, een weekend met blues gekruid met andere muzikale genres, zoals funk, Americana, rock, en een zeer interessante uitgave 2018! CU

Texte Français

Démarrage sur les chapeaux de roues pour ce deuxième jour de la 33 ème édition du Moulin Blues Ospel qui s’annonce très fourni avec 14 band venant d’horizons différents mais de la grande famille du Blues.

The Ragtime Rumors sur le podium nous plonge direct dans les bayous marécageux avec comme leur nom l’indique un ragtime rapide allant du swing au hillbillie. Tom 'Howlin Stone' Janssen se sent bien dans son rag ‘n’ roll et fait danser, n’a-t-il pas déjà été recompensé l’année dernière du « Ducht Blues Chalenge ». Ami de Django, vous aimez ? Moi oui !!!Electrophonics suivent côté Moulin Blues café et j’espère qu’ils vont faire aussi forte impression que lors de leur passage en 2007. Et oui voilà qu’ils déversent leur swing sautillant, la fête est bien lancée en cette belle journée par se sextet hollandais.

Aaron Keylock à 19 ans a déjà plus d’une décennie dans les doigts. Conseillé par Joe Bonamassa pour améliorer son jeu de guitare, il fait à 16 ans la première partie des Blackberry Smoke. Il y a un un il sort son premier opus « Cut Against the Grain » dont le producteur a déjà travaillé avec Cooper, Wilde et Slash. Nous sommes contents de voir et entendre du Blues Rock tinté de Southern Rock. Après le podium de Aaron, nous nous retrouvons au café pour deux sets des Cornfeds. Ces Danois vont puiser dans les racines même des Blues sorti tout droit du Delta du Mississippi et Country Blues des années 40 et 50 à nos jours dans un set semi-acoustique prouvant qu’il non pas volé leur victoire au Blues Chalenge de 2016. Sune Bjerre (chant, harmonica, réso guitare et banjo), Jostein Burmann (guitare), Kasper Bjerre (basse) et Jakob Kjaerlund (batterie).

Retour sur le podium avec les très attendus, pour moi les ayant vu fin 2017 à Bruge. Ces habitués du Kingston Mines de Chicago, j’ai nommé Corey Dennison Band,  avec Corey à la guitare et chant, Gerry Hundt guitare/harmo, Joel Baer drums et Aaron Whittier à la basse. Corey très influencé dès sa prime jeunesse par deux Albert (King et Collins) montre qu’il sait se débrouiller avec sa gratte ébouillantant un chicago blues solide tinté par moment de soul et de funk. Ils jouent de leur dernier Album « Night After Night », « Are You Serious » et « Down In Virginia » Acclamé par le public, Corey qui avait eu quelques problèmes d’avions est tout juste arrivé à temps pour le concert. Ce qui ne l’empêche pas de descendre dans le public et ensuite de faire l’escalade d’un très haut baffle en côté de scène.

Pendant que les Cornfeds font leur deuxième set au « café », toujours sur le podium nous revenons au Southern Rock pur et dur avec Robert Jon & The Wreck. Mais s’écartant d’un Blackberry Smoke, ils s’en démarquent par un côté plus blues et montre que leur meneur Mr Burrison a écouté du gospel sur le vieux phono de son père. Ils savent passer d’un Lynyrd plutôt mâtiné de soul à un Alleman plus fluide prouvant la grande qualité instrumentale du groupe. L’amérique du Souther Rock dans tous ses états, grâce à ces cinq virtuoses. Jon Burrison (guitare), Accompagné de David Pelusi (Basse), Andrew Espantman (batterie) Steve Maggiora (claviers) et Kristopher Butcher (guitare).

Au café, Levi Parham est sur les planches. A la manière d’un Woody Guthrie, il nous enchante avec son americana. Pour moi il me fait penser au regretté Jimmy LaFave ou le folk, le country rock balançait avec des balades envoutantes. Son blues est aussi présent car son père en était un grand fan. Venant de l’Oklahoma il est plutôt influencé par Van Morrison que par Muddy Waters mais le vent comme je l’ai dit plus haut vient surtout de LaFave qui nous a quitté trop tôt.

Sur le Podium voici la Blues Caravan 2018 de RUF et il a fait fort cette année, deux Bluesmen confirmés comme Mike Zito (himself, Royal Southern Brotherhood) et Bernard Allison le fils du regretté Luther dont le dernier cd « Let It Go » est très agréable et une jeune demoiselle venue de Kroatië, Vanja Sky premier cd sorti depuis peu « Bad Peny » et qui va attirer pas mal d’yeux masculins pas seulement pour les cordes de sa guitare. Ils terminent leur set après s’être partagé la scène par un sublime hommage au père de Bernard, le grand et toujours regretté Luther Allison en jouant respectivement : « Bad Times Is Coming » chanté par Mike, puis « Life Is A Bitch » et enfin « Serious ».

Retour au « café » avec Paul Benjaman Band tout droit sorti de l’Oklahoma. Etat qui nous a donné pas mal de super musiciens tels, JJ Cale, Léon Russel ou encore W.Guthrie. Donc il faut se faire une place parmi les grands et ce n’est pas facile. Paul Benjaman étrenne le nouveau son de Tulsa. Le son indéniable « JJ Cale » nous montre le groove incontestable de ce nouveau son qui séduit immédiatement avec derrière un swamp blues chaloupé qui est j’en suis sûr cautionné depuis le ciel par Mr Cale le regretté !

Au « Hoofdposium maintenant et Eric Gales. Après une longue traversée du désert de 20 ans, Eric le survivant distille enfin ce qu’il a envie de faire écouter, un blues rock décapant et vigoureux. Il joue comme Mr Bramhall II, c’est-à-dire un gauché qui joue avec les cordes inversées comme un droitier. Il donne à son style une rage contenue qui le place parmi les meilleures gâchettes « guitaristiques » de 2018. Hollis Brown est sur la scène du café. Ce groupe dont les deux membres fondateurs Jon Bonilla et Mike Montali rencontrés sur le campus universitaire, nous fait voyager dans le temps à rebours. Nous sommes dans les insouciantes année 70 et plongé dans le son « Allman ». L’album « Ride on the Rain sort en 2013 date de leur signature au label « Alive Natural Sound » puis viennent les plaques « Gets Loaded » en 2014 et « 3 Shots » en 2015. Enjoy the flower power 2018.

Kim Wilson a pris une place de choix dans le Blues d’aujourd’hui n’est-il pas le leader des « Fabulous Thunderbirds », la référence. Multi instrumentaliste (guitare, trombone et le plus souvent maintenant à l’harmonica. Nous frissonnons souvent sur ses accords de blues instinctifs. Avec Mud Morgenfield il sort un très beau tribute à Muddy Waters en 2014. Ici il viendra direct des States pour un concert unique en Europe entraînant avec lui des pointures de Chicago comme Big John Atkinson et Billy Flynn aux guitares. Un petit mot encore sur son dernier travail qui est un exemple des roots des années 50 pour son album personnel « Blues and Boogie vol.1 » une réussite ! Il joue un remarquable « Sweet Little Angel » où Billy Flynn nous livre un fameux solo faisant réagir de plaisir Mike Zito en coulisses et un Chicago Blues excellent !

Kokomo Kings featuring Harmonica Sam derniers à foulé la scène « café » en cette fin de Moulin Blues des plus réussi. Cette association Suèdo-danoise nous jette directement dans un boogie échevelé. Swingant à qui mieux mieux avec des influences de Swamp, Chicago Blues, hip swing me font penser aussi à du Rock-a-billy super entrainant. Accompagné de leur ancien pote Sam à l’harmonica, nombreux sont ceux qui ne peuvent rester de marbre devant tant de groove swinguant. C’est la fête !!!

Et nous voilà arrivé en fin de Festival, les yeux et les oreilles émerveillés de tant de diversités musicales agréables. Ici sur le podium principal, notre ami Nick Moss qui a perdu son compère Ledbetter parti vers de nouvelles aventures avec Welch (mais vous les avez entendus et vus précédemment ici même). Donc Nick se lie pour l’occasion avec l’harmoniciste Denis Gruenling pour un son des plus agréable. Ecoutez leur dernier album « The High Cost Of Low Living” tout chaud, sorti cette année. Leur Chicago blues est du plus bel effet! Nick a joué avec des pointures comme Dawkins ou Rodgers et s’est décidé assez tôt à une carrière solo. Il passe d’un Chicago Blues trépidant à un blues lent avec une facilité déconcertante. C’est un grand guitariste adulé par Mr Earl. Mais ici vous t entendez un Chicago Blues relevé, à l’harmonica de maître Gruenling sautillant et plein de vie. Ils jouent « Tight Grip On Your Leash » et aussi “Crazy Mixed Up Baby” avec “Eamblin’ On My Mind”. Une fin de Festival de folie car Denis ne se ménage pas à l’armo et Nick n’est pas en reste avec ses accords de guitare bien établis. Mais malheureusement par de « Jam » de fin de festival.

Un très bon Moulin Blues Ospel, juste quelques remarques sur le blues que les puristes trouverons trop assaisonné avec d’autre genre musicaux, funk, Americana, rock, mais très intéressante cuvée 2018 ! CU